Tim Buckley: Happy Sad
Nick Cave: Australian Carnage
Buffalo Springfield: Last Time Around
The Association: Never my love
Black Pumas: Black Pumas
Sonny Rollins: Saxophone Colossus
Frank Zappa & Captain Beefheart: Bongo Fury
David Byrne and Brian Eno: My life in the bush of ghosts
Joy Division: Unknown Pleasures
The Kinks: The best of the Kinks

Na een overrompelend optreden op een festival in god betere het Hilversum was ik definitief om voor Tim Buckley en heb ik de meeste platen wel gekocht. Dat ik toen ook de Allman Brothers Band met Duane gezien heb, die ik overigens ook fantastisch vind, legt het af tegen het beeld van een fanatiek zijn hart uit zijn torso zingende Buckley in een Rhinestone Suit!


Tim Buckley: Happy Sad

Nick Cave zag ik ooit in Neon, een VPRO muziekprogramma dat de uitersten van punk en New Wave opzocht. The Birthday Party waar hij toen deel van uitmaakte vond ik vreselijk: De goot op TV. De man had dus weinig krediet, maar toen zijn liedjes door anderen gecovered gingen worden veranderde dat langzaam en begon ik naar zijn soloplaten te luisteren. De laatste tijd noem ik mezelf fan en de opnames uit Sydney vormen een mooie proeve van zijn muziek.

Nick Cave: Australian Carnage

Ik ben altijd geïnteresseerd in West-Coast muziek, waarbij ik het voor kennisgeving aan nam dat Neil Young en Steven Stills in The Buffalo Springfield zaten voordat zij echt doorbraken. Mijn vrouw had ooit Last Time Around gekocht, het afscheidsalbum en dat heb ik de laatste tijd met regelmaat gedraaid. Je hoort hier het web van de West-Coast muziek zich ontspinnen, geluiden die je iets later bij CNSY, Jefferson Airplane, Poco en anderen terug hoorde.

Buffalo Springfield: Last Time Around

Kortgeleden zag ik een aflevering van Outlander waarin dit liedje door een brute verkrachtingsscene was gesneden. Popmuziek als escapisme en dat was het in mijn jeugd ook wel. Ik kocht met regelmaat obscure verzamel-LP’s met “Happening Hits” en daar ken ik dit lied ook van. Ik houd van koortjes en deze band was daar goed in, ook in een aantal andere hits. Het blèrt ook lekker mee!

The Association: Never my love

Een recente aanwinst! Nu vinyl weer OK is kan je recente muziek ook op LP krijgen. Deze band hoorde ik voor het eerst op een verjaardag van een vriend. Kennelijk heb ik mijn zoon enthousiast er over verteld, want de volgende Sinterklaas kreeg ik deze plaat van hem en ik draai hem graag: Soulmuziek zoals het hoort!

Black Pumas: Black Pumas

Ja en Jazz draai ik ook veel tijdens het werk, vooral als ik aan het schrijven ben. Ik draai eigenlijk van alles, maar de laatste tijd weer veel Rollins. Op deze plaat staat St. Thomas, een van de eerste nummers die ik zelf redelijk ten gehore kon brengen in de diverse ensembles waaraan ik mee deed.

Sonny Rollins: Saxophone Colossus

Met Zappa had ik altijd een wisselvallige verhouding: ik hield van albums als Apostrophe en ook van de theatrale kwaliteiten die hij in huis had of nam (b.v. met Flo & Eddy). Beefheart kende ik van de VPRO en sommige platen en toen ik hoorde dat ze elkaar al vroeg kenden, maar ruzie hadden vond ik dat direct intrigerend. Op een bepaald moment vond ik deze LP in een uitverkoopbak: blues with a feeling, daar glijdt dat penseel lekker op!

Frank Zappa & Captain Beefheart: Bongo Fury

Remain in Light van Talking Heads (en ook Fear of Music trouwens) was een favoriet, tijdens het werk en op feestjes natuurlijk. Brian Eno maakte Roxy Music de moeite waard (samen met die andere Bryan overigens), maar toen hij opeens musac begon te produceren vond ik het niks. En wat schetst de verbazing: Hij maakt een plaat met David Byrne die grensverleggend en briljant is. Veel gedraaid, ook van cassette tijdens het werk.

David Byrne and Brian Eno: My life in the bush of ghosts

En toen hadden we die takkeherrie van de punks gehad en toen kregen we deze depri-muziek die toch wel waanzinnig rockt. Als je het de nodige aandacht geeft wordt het fantastische muziek met een zanger die zijn ziel en zaligheid uit de nummers wrikt. Ik werd er ook energiek van, dus ik werkte daar goed bij. Het was een van de eerste LP’s die ik pakte toen die meters vinyl weer bij de hand waren.

Joy Division: Unknown Pleasures

En op de achtergrond waren er altijd weer de Kinks: gave zang, mooie liedjes waar je altijd weer vrolijk van wordt. De met ironie besproeide stem van Ray Davies gaf een meerwaarde aan de teksten die steevast een tijdsbeeld opleverden dat nu nog sentimentele gevoelens oproept. Heel fijn als je aan het freewheelen bent en probeert tot nieuwe ideeën te komen, dan zet je gewoon The Best of the Kinks op, of Golden Hour of the Kinks op en het hoofd gelooft niet wat de hand fabriceert

The Kinks: The best of the Kinks